بسم الله الرحمن الرحیم

همواره جسم تو یا در روشنایی روز قرار دارد یا در تاریکی شب و از این دو حالت بیرون نیست . تو هر چه از اول روشنایی روز به سمت شب حرکت کنی ....در وسط روز (ظهر )در اوج روشنایی و نور قرار می گیری ؛ بعد از آن کم کم از روشنایی روز کم می شود و به شب می رسی و در آن تاریکی شب ، اگر در اتاق تاریک و بدون لامپ و روشنایی قرار بگیری ؛ در خیالات خود اجسام و اشکال مختلف را خیال پردازی می کنی و به وهم تصور می کنی که آنها وجود دارند ؛ در حالی که آنها فقط در وهم تو هستند ، اما وقتی با یک روشنایی ، اتاق روشن می شود ؛ می بینی که تمام آن اشکال وهمی که در خیالت می دیدی ؛ همه محو شد و هیچ کدام واقعیت خارجی نداشتند . 

وجود ما عین روشنایی و نور است و ما دائم یا در روشنایی وجودمان هستیم یا در تاریکی وجودمان قرار داریم . با انجام گناهان مکرر تو در ظلمت و تاریکی وجودت قرار می گیری و به علت قرار گرفتن در این ظلمت و تاریکی وجود در خیالت دائم اشکال و اجسام وهمی را می بینی و فکر می کنی آن وهمیات واقعیت دارند و وجودت هم از این خوشی و غم های کاذبانه تأثیر می گیرد و وهمی خوشحال می شوی و وهمی هم ناراحت می شوی ؛ وهمی کینه و بغض دیگران را به دل می گیری و به این و آن می پری ؛ چون در خیالت آنچه تصور کردی را واقعی پنداشته ای .

 پس انسان تا زمانی به نور و روشنایی وجودش نرسیده و تا زمانی در مسیر نور حرکت نکند و به یقین نرسد ؛ دائم دنیا و اطرافش و تمام تصوراتی که در ذهن خود به وهم دارد را واقعی تصور می کند و بر همین اساس هم با دیگران برخورد و رفتار می کند .

امیرالمؤمنین علی (علیه السلام )چون با بینش واقع بینانه به دنیا می نگرد و واقعیت دنیا را می بیند می فرماید : " دنیا در نظر من از عطسه ی بزی بی ارزشتر است "  

کسی هم که به این ادراک در وجود و به روشنایی وجودش بار یابد و به نور برسد ؛ بی ارزشی دنیای مجازی را به چشم می بیند و سرمایه ی وجودش را وقف این دنیای فانی نمی کند .